Καρκίνος του Θυρεοειδούς : Ο ρόλος της Κληρονομικότητας & Τι σημαίνει στην πράξη

O διαφοροποιημένος καρκίνος θυρεοειδούς (DTC, differentiated thyroid cancer) είναι η συνηθέστερη μορφή καρκίνου θυρεοειδούς.

Περιλαμβάνει  δύο παθολογικές οντότητες:

• Το θηλώδες καρκίνωμα (συχνότερο).
• Το θυλακιώδες καρκίνωμα.

Οικογενής προδιάθεση υπάρχει σε ποσοστό 5 – 10 % των περιπτώσεων.

Ο ορισμός της οικογενούς προδιάθεσης για την ανάπτυξη διαφοροποιημένου καρκίνου του θυρεοειδούς παραμένει αμφιλεγόμενος.

Κάποιοι θεωρούν ότι αρκούν δύο περιστατικά διαφοροποιημένου καρκίνου του θυρεοειδούς στην ίδια οικογένεια για να θεωρηθεί ότι υπάρχει οικογενής προδιάθεση.

Εντούτοις, σε αυτή την περίπτωση η πιθανότητα εκτιμάται σε περίπου 40 %.

Αντίθετα, όταν στην ίδια οικογένεια υπάρχουν τρία ή περισσότερα μέλη με διαφοροποιημένο καρκίνο θυρεοειδούς η πιθανότητα είναι μεγαλύτερη.

Από τι χαρακτηρίζεται ο οικογενής διαφοροποιημένος καρκίνος θυρεοειδούς ;

• Εμφάνιση της νόσου σε μικρότερες ηλικίες.

• Περισσότερο επιθετική βιολογική συμπεριφορά (σε σχέση με το σποραδικό διαφοροποιημένο καρκίνο θυρεοειδούς). Εντούτοις άλλοι ερευνητές αναφέρουν ότι η βιολογική συμπεριφορά δεν διαφέρει μεταξύ σποραδικού και οικογενούς διαφοροποιημένου καρκίνου θυρεοειδούς.

• Περισσότερο επιθετική βιολογική συμπεριφορά στις επόμενες γενεές σε σχέση με τις προηγούμενες.

• Πιο προχωρημένο στάδιο της νόσου όταν τίθεται η διάγνωση.

• Επιδείνωση της πρόγνωσης (σε κάποιο βαθμό, αν και δεν υπάρχει ομοφωνία). Κάποιοι ερευνητές αναφέρουν μεγαλύτερη συχνότητα υποτροπής της νόσου στη δεύτερη γενεά σε σχέση με τα μέλη της πρώτης γενεάς.

• Πολυεστιακή ανάπτυξη.

Σημασία της αναγνώρισης του οικογενούς διαφοροποιημένου καρκίνου θυρεοειδούς

Στις περιπτώσεις οικογενούς διαφοροποιημένου καρκίνου θυρεοειδούς έχει θέση ο προληπτικός έλεγχος των υπολοίπων μελών της οικογένειας (screening).

Ο έλεγχος αυτός είναι πιθανόν να έχει ως αποτέλεσμα την διάγνωση του οικογενούς διαφοροποιημένου καρκίνου θυρεοειδούς και σε άλλα μέλη της ίδιας οικογένειας σε πιο πρώιμο στάδιο.

Το γεγονός αυτό μπορεί να έχει πρακτικές συνέπειες, τόσον όσον αφορά την έκταση της χειρουργικής επέμβασης όσο και την περαιτέρω αντιμετώπιση.

Μένει να αποδειχθεί η επίδραση της τακτικής αυτής όσον αφορά την έκβαση της νόσου (συχνότητα υποτροπής και επιβίωση).

Φαίνεται εντούτοις λογικό ότι η πρώιμη διάγνωση μπορεί να αυξήσει την αποτελεσματικότητα της θεραπευτικής αντιμετώπισης και τα ποσοστά ίασης μίας ήδη εξαιρετικά ιάσιμης μορφής καρκίνου.